Wat een ervaring!

Jeroen en ik zijn nu een 5 dagen op Hellabeem, en zoals de titel al zegt; wat een ervaring!

We werden ontvangen door de directeur en de manager van het project. Doordat Jan en Helene, de oprichters van het project en tevens onze stagebegeleiders, in de file stonden dus er nog niet waren, konden we nog niet echt kennis maken met iedereen. We kregen de sleutels van onze kamers en zijn zelf maar op ontdekkingstocht gegaan. Naast ons was er die dag nog een vrijwilligster aangekomen, zij is net afgestuurd in fysiotherapie en blijft twee maanden.

Tijdens het middag eten hebben we voor het eerst de 28 jongens van het project gezien en werden we voorgesteld. We hebben toen verder nog geen contact met ze gehad want ze hadden gewoon lessen op school na de lunch. 's Avonds na het avond eten gaan de jongens altijd muziek maken of een bordspel, Karam, spelen. Toen zijn we voor het eerst echt met ze gaan praten, voor hoe ver dat ging aangezien de meesten niet of nauwelijks Engels kunnen.

Dinsdag hebben we bij de fysiotherapeut Sameera meegekeken hoe hij te werk gaat en hij vertelde over alle jongens wat hun aandoeningen zijn en wat wij met ze kunnen gaan doen. Deze dag was dus eigenlijk een beetje saai want we konden zelf niks doen maar we kenden de jongens al een stuk beter.

Woensdag ochtend kwamen er 4 meisjes van buitenaf met een lichamelijke beperking. Twee daarvan hadden ook nog een verstandelijke beperking. Deze meisjes kregen fysiotherapie en wij mochten voor het eerst zelf aan de slag. We hebben loopoefeningen en spelletjes gedaan met ze. Dit ging hartstikke goed vond ik zelf, ondanks de gigantische taalbarrière. Woensdag middag hebben Jeroen en ik samen wat activiteiten gedaan met de jongens en hebben we mee gedaan met aerobics wat Sameera gaf aan een groep jongens.

Gister hebben we de hele dag jongens therapie gegeven en gekeken bij de zwemles die Helene aan ze gaf. Ook leren we steeds meer namen en woordjes, wat echt wel super moeilijk is!
Ook gisteravond gingen de jongens weer muziek maken en dit keer deden ze dit met z'n allen. Het was een groot feest en iedereen was aan het zingen. Zo leuk om te zien!

Wat mij heel erg op valt na deze 5 dagen is dat de jongens echt hecht zijn met elkaar en iedereen helpt elkaar ondanks dat sommigen zwaar beperkt zijn. Dit is op zich ook niet gek als je bedenkt dat ze 3 jaar met elkaar wonen maar toch. Bijvoorbeeld gister bij het zwemmen. Een jongen die in een rolstoel zit werd door twee andere jongens met duidelijke loopproblemen uit z'n rolstoel getild, onder de douche gezet en vervolgens naar het zwembad gebracht. Dit ging niet snel en met veel gestrompel maar ze doen het wel voor elkaar. Heel veel bewondering heb ik hier voor!

Het is inmiddels al een aardig lang verhaal geworden dus ik hou er mee op voor deze keer. Ik heb nog zoveel meer te vertellen maar dit komt de volgende keer wel!

Liefs Michelle