Wat een week!
Door: Michelle
Blijf op de hoogte en volg Michelle
11 November 2013 | Sri Lanka, Weligama
Ayubowan!
Zoals ik een week geleden schreef, zou het niet helemaal een normale stageweek worden.. En dat was ook zo. Door het overlijden van de moeder van een van de jongens, waren veel jongens afwezig. Het was mooi om te zien dat ze allemaal graag naar het ouderlijk huis van Chamara toe wilde om te helpen.
Woensdag ochtend zijn Jeroen en ik mee geweest naar Chamara, met Jan & Helene. Toen we daar aankwamen, werden we naar een kamer geleid aan de achterkant van het huis. Toen we daar binnenliepen zagen we dat de moeder van Chamara daar opgebaard lag. Dit vond ik toch wel even schrikken, hier was ik niet op voorbereid. Blijkbaar is het hier een traditie om dit bij een overledene te doen. De familie en vrienden kunnen op deze manier nog 3 dagen over haar waken en haar ‘begeleiden’ in de dood. Ze lag op een soort bed met daaromheen bloemen en slagtanden van een olifant. Er was ruimte om om het bed heen te lopen en er waren geliefden en ook jongens van Hellabeem die in de kamer zaten.
Ik had echt moeite om het droog te houden en toen ik het verhaal over de situatie van Chamara te horen kreeg ik toch echt wel tranen in m’n ogen. Hij heeft 3 zusjes en 3 broers/broertjes. 4 mensen in dit gezin zijn gehandicapt, waaronder Chamara dus. De moeder verdiende een groot deel van de kost, dit viel dus nu weg. De vader was de hele tijd erg emotioneel, wat natuurlijk erg begrijpelijk is, het was zo zielig!
Aan het begin van de middag hebben we met de Hellabeem jongens wat gegeten, bij Chamara. Dit eten was ook klaar gemaakt door de jongens, dit deden ze om de familie te helpen.
Het was een heftige dag maar toch wel mooi om mee te maken hoe dat in Sri Lanka gaat.
Op donderdag zijn Jeroen en ik vroeg vertrokken met de trein om een middagje mee te kijken op Home of Hope bij Jolien en Lotte. Het was heel erg leuk om te zien hoe en waar zij stage lopen. Het therapie gebouw was erg mooi en luxe. Wel wist ik toch zeker dat ik echt de goede stage heb gelopen! Het contact wat wij hier hebben met de jongens is zo leuk, dat had ik niet willen missen! Ook kunnen wij goed de progressie zien bij de jongens en ik denk dat ik dit een beetje had gemist op HOH.
’s Avonds hebben we heerlijk pannenkoeken gekregen als avondeten, daar was ik echt even aan toe! En toen vroeg naar bed want vrijdagochtend zouden we vroeg weggaan, op pad naar Kithulgala.
En wat een reis was dit! Van Digana naar Kandy was geen probleem. Maar toen… De buschauffeur van Kandy naar Yatiyan Totha was een jong broekie, maar wat een wegpiraat! De weg was op veel stukken niet geasfalteerd maar dat maakte hem niks uit. Scheuren dat ie deed en op de raarste manieren inhalen, dit was echt een hel van een rit!
Na nog een overstap en tenminste een normale buschauffeur, kwamen we aan in Kithulgala en zijn we naar onze slaapplek gegaan. Wat een geweldig hotel! Het was aan de rivier en het was een soort van boomhut waar we in sliepen. Erg mooi!
Daarna zijn we direct gaan raften. Dit was heel leuk maar eigenlijk niet zo spannend. Dit hadden we net tegen elkaar gezegd, toen de instructeur zei dat het laatste spannende stukje er aan kwam. Ik weet niet of het bedoeld of onbedoeld was maar we gingen achterwaarts dit stuk in en toen ging het mis! De boot sloeg om. Even was het stress maar al gauw was iedereen weer bij elkaar. We zaten wel midden in de stroming dus het lukte niet om weer terug bij de boot te komen. Net voor een ander wild stuk konden we op wat rotsen klimmen en in de boot komen. Toch nog een spannende trip gehad!
’s Avonds hebben we lekker gebarbecued en weer op tijd slapen.
De volgende dag zijn we gaan abseilen van een waterval! Eerst een uur met de tuktuk de bergen in, wat een geweldig uitzicht! Eenmaal bij de waterval, heb ik besloten om maar als eerste te gaan.. Dan was ik er vanaf! Ik vond het echt super om te doen, een hele ervaring! Helaas was het stuk abseilen helemaal niet zo lang als dat we van tevoren dachten, maar toch was het echt vet.
Na het abseilen zijn we terug gegaan naar het hotel, onze spullen gepakt en terug met de bus naar Kandy. In Kandy hebben we heerlijk bij de PizzaHut gegeten, dat smaakte goeeeed! Daarna zijn we terug gekeerd naar Digana, waar Home of Hope is. Vanaf Digana moesten we nog een kwartiertje met de tuktuk. De tuktukchauffeur vond dat dit wel kon in 1 tuktuk, dus huppa met z’n 6en in een tuktuk. Helaas reden we 5 minuten later in de armen van de politie en heeft de chauffeur een dikke boete gekregen, balen! Hij moet zelfs naar de rechter.. Eigen schuld, dikke..
Gister weer met de trein terug naar huis! Helaas hadden we wat vertraging en moesten we een deel van de reis staan in de trein, dat was even balen. Maar al met al was het een super weekend!
Vandaag weer een dagje stage gehad, eindelijk weer een normaal weekje voor de boeg!
Liefs Michelle
Zoals ik een week geleden schreef, zou het niet helemaal een normale stageweek worden.. En dat was ook zo. Door het overlijden van de moeder van een van de jongens, waren veel jongens afwezig. Het was mooi om te zien dat ze allemaal graag naar het ouderlijk huis van Chamara toe wilde om te helpen.
Woensdag ochtend zijn Jeroen en ik mee geweest naar Chamara, met Jan & Helene. Toen we daar aankwamen, werden we naar een kamer geleid aan de achterkant van het huis. Toen we daar binnenliepen zagen we dat de moeder van Chamara daar opgebaard lag. Dit vond ik toch wel even schrikken, hier was ik niet op voorbereid. Blijkbaar is het hier een traditie om dit bij een overledene te doen. De familie en vrienden kunnen op deze manier nog 3 dagen over haar waken en haar ‘begeleiden’ in de dood. Ze lag op een soort bed met daaromheen bloemen en slagtanden van een olifant. Er was ruimte om om het bed heen te lopen en er waren geliefden en ook jongens van Hellabeem die in de kamer zaten.
Ik had echt moeite om het droog te houden en toen ik het verhaal over de situatie van Chamara te horen kreeg ik toch echt wel tranen in m’n ogen. Hij heeft 3 zusjes en 3 broers/broertjes. 4 mensen in dit gezin zijn gehandicapt, waaronder Chamara dus. De moeder verdiende een groot deel van de kost, dit viel dus nu weg. De vader was de hele tijd erg emotioneel, wat natuurlijk erg begrijpelijk is, het was zo zielig!
Aan het begin van de middag hebben we met de Hellabeem jongens wat gegeten, bij Chamara. Dit eten was ook klaar gemaakt door de jongens, dit deden ze om de familie te helpen.
Het was een heftige dag maar toch wel mooi om mee te maken hoe dat in Sri Lanka gaat.
Op donderdag zijn Jeroen en ik vroeg vertrokken met de trein om een middagje mee te kijken op Home of Hope bij Jolien en Lotte. Het was heel erg leuk om te zien hoe en waar zij stage lopen. Het therapie gebouw was erg mooi en luxe. Wel wist ik toch zeker dat ik echt de goede stage heb gelopen! Het contact wat wij hier hebben met de jongens is zo leuk, dat had ik niet willen missen! Ook kunnen wij goed de progressie zien bij de jongens en ik denk dat ik dit een beetje had gemist op HOH.
’s Avonds hebben we heerlijk pannenkoeken gekregen als avondeten, daar was ik echt even aan toe! En toen vroeg naar bed want vrijdagochtend zouden we vroeg weggaan, op pad naar Kithulgala.
En wat een reis was dit! Van Digana naar Kandy was geen probleem. Maar toen… De buschauffeur van Kandy naar Yatiyan Totha was een jong broekie, maar wat een wegpiraat! De weg was op veel stukken niet geasfalteerd maar dat maakte hem niks uit. Scheuren dat ie deed en op de raarste manieren inhalen, dit was echt een hel van een rit!
Na nog een overstap en tenminste een normale buschauffeur, kwamen we aan in Kithulgala en zijn we naar onze slaapplek gegaan. Wat een geweldig hotel! Het was aan de rivier en het was een soort van boomhut waar we in sliepen. Erg mooi!
Daarna zijn we direct gaan raften. Dit was heel leuk maar eigenlijk niet zo spannend. Dit hadden we net tegen elkaar gezegd, toen de instructeur zei dat het laatste spannende stukje er aan kwam. Ik weet niet of het bedoeld of onbedoeld was maar we gingen achterwaarts dit stuk in en toen ging het mis! De boot sloeg om. Even was het stress maar al gauw was iedereen weer bij elkaar. We zaten wel midden in de stroming dus het lukte niet om weer terug bij de boot te komen. Net voor een ander wild stuk konden we op wat rotsen klimmen en in de boot komen. Toch nog een spannende trip gehad!
’s Avonds hebben we lekker gebarbecued en weer op tijd slapen.
De volgende dag zijn we gaan abseilen van een waterval! Eerst een uur met de tuktuk de bergen in, wat een geweldig uitzicht! Eenmaal bij de waterval, heb ik besloten om maar als eerste te gaan.. Dan was ik er vanaf! Ik vond het echt super om te doen, een hele ervaring! Helaas was het stuk abseilen helemaal niet zo lang als dat we van tevoren dachten, maar toch was het echt vet.
Na het abseilen zijn we terug gegaan naar het hotel, onze spullen gepakt en terug met de bus naar Kandy. In Kandy hebben we heerlijk bij de PizzaHut gegeten, dat smaakte goeeeed! Daarna zijn we terug gekeerd naar Digana, waar Home of Hope is. Vanaf Digana moesten we nog een kwartiertje met de tuktuk. De tuktukchauffeur vond dat dit wel kon in 1 tuktuk, dus huppa met z’n 6en in een tuktuk. Helaas reden we 5 minuten later in de armen van de politie en heeft de chauffeur een dikke boete gekregen, balen! Hij moet zelfs naar de rechter.. Eigen schuld, dikke..
Gister weer met de trein terug naar huis! Helaas hadden we wat vertraging en moesten we een deel van de reis staan in de trein, dat was even balen. Maar al met al was het een super weekend!
Vandaag weer een dagje stage gehad, eindelijk weer een normaal weekje voor de boeg!
Liefs Michelle
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
